Tak nazywamy w Monasao dzień otwarcia spichlerza misyjnego, w którym od września do kwietnia każdego roku przechowywane są orzeszki ziemne (karako) przeznaczone na nowy zasiew. Jeszcze w nie tak odległych czasach spichlerzem dla Pigmejów był las. To on ich żywił i dawał schronienie. Był pewnego rodzaju domem, gdzie obfitość owoców leśnych oraz zwierzyny stanowiły wystarczająco bogatą dietą potrzebną do życia.
Niestety wyczerpujące się zasoby naturalne lasu, a także jego dewastacja spowodowana ręką „nierozumnego i zachłannego człowieka dzisiejszych czasów” są powodem do szukania nowych sposobów na przetrwanie. Stąd też narodziła się pomysł sadzenia orzeszków ziemnych przez ludność pigmejską naszej wioski. Inicjatywa ta potrzebowała jednak wielu wznowień zanim „chwyciła” i przyniosła oczekiwane rezultaty. Skąd w ogóle zamysł sadzenia orzeszków? Powodów jest wiele… Orzeszki ziemne to smaczny, ale przede wszystkim bogaty w tłuszcze i witaminy dodatek do potraw. Nie są one trudne w uprawie, a na dodatek można je zbierać dwa razy do roku. Dzięki tym walorom oraz pomocy misji, a także dzielnej pracy naszej kotki, która nocami poluje na gryzonie w spichlerzu, Monasao staje się pomału takim małymzagłębiem uprawy orzeszków ziemnych w skali mikro regionu. W zeszłam roku udało nam się zebrać i przetrzymać aż do teraz ponad 2,5 tony orzeszków na nowy zasiew. To nasz wielki powód do dumy, gdyż od kilku już lat ludzie z innych plemion i wiosek przychodzą lub przyjeżdżają do Monasao, by zaopatrzyć się w karako.